Waar geloof ik in:

Ik geloof dat je eerst van alles moet uitproberen voor dat je je uiteindelijke doel bereikt. Je moet eerst jezelf vinden, dan kom je er achter wat jou doel in het leven is. Voor dat je gaat beginnen aan je toekomst plannen en wat je later wil worden moet je eerst weten wie je nu bent, hoe je in elkaar zit, hoe je reageert op bepaalde gebeurtenissen, hoe voel je je bij bepaalde onderwerpen en hoe ga je daar mee om. Het maakt niet uit wat je doet, je leert van ieder dingetje dat je in je leven doet.

Wat drijft mij:

Ik ben van mezelf iemand die graag leert en nieuwe dingen wil ontdekken. Daar bij heb ik veel steun aan mijn ouders die mij met van alles helpen. Als ik zie wat mijn vader allemaal bereikt heeft in zijn leven en hoeveel plezier hij heeft in alles wat hij doet, dan krijg ik vaker het gevoel van ja, dit wil ik ook.

Hij heeft mij altijd gezegd dat ik moest doen wat mij echt gelukkig maakt, waar ik altijd enthousiast over kan praten en waar ik relaxed op mijn eigen manier mee te werk kan gaan.

Wat mij drijft om iets met honden te gaan doen is dat is honden erg interessant vind. Ook weet ik dat meer dan de helft van de mensen die een hond hebben, niet goed genoeg geïnformeerd zijn over het welzijn van een hond, hoe een hond nou denkt enz. Ik vind dit erg belangrijk omdat een hond ook een wezen is wat leeft en voelt. Daarom is mijn doel om mensen hier ook over te informeren en dingen te leren waar ze op moeten letten. 

Rolmodellen:

Mijn allergrootste voorbeelden zijn mijn ouders.

Mijn moeder is de liefste vrouw ooit. Ze doet letterlijk alles voor mij. Ik moet haar zo vaak zeggen dat ze me niet hoeft te helpen of dat ik het wel zelf doe want anders neemt ze me alles uit de handen. Ze is heel georganiseerd, behulpzaam en respectvol en dat bewonder ik echt aan haar. Ze heeft alles over voor iedereen en ik wil haar soms een beetje beschermen tegen haarzelf omdat ze anders veel te veel hooi op haar vork neemt.

Pap heeft adhd. Die man heeft echt geen rust. Hij denk zo anders na dan normale mensen. Ik vind het helemaal geweldig. Iedereen zegt altijd dat ik precies mijn vader ben. Vroeger vond ik dat echt niet leuk omdat ik vaker ruzie had met hem, want ja als mijn vader iets in zijn hoofd heeft moet dat zo gebeuren. Maar nu dat ik ouder ben merk ik het zelf heel erg, ik ben echt precies mijn vader. Ondanks dat we nog vaak onze 'meningsverschillen discussiëren' ben ik zo trost op die man. Als ik zie hoe hij te werk gaat en wat hij allemaal kan, dat is echt niet normaal. Iedereen komt altijd naar hem toe als ze iets gemaakt moeten hebben. Het maakt niet uit wat, mijn vader die maakt het wel. Ik hoef maar iets te vragen en hij kan het maken. Dit wil ik ook. Er bestaan volgens mij geen mannen meer die zoveel kunnen dus moet ik het zelf maar aan leren.